Getuigen Verhalen, Reis van de Razzia, interview met Leen Hordijk

Op de avond van 9 november 1944 werd er een cordon rond Rotterdam en Schiedam gelegd door het Duitse leger. Alle belangrijke bruggen en strategische punten waren afgezet, trams reden niet meer en het telefoonverkeer was geblokkeerd. Op de twee daarop volgende dagen werden ruim 52.000 Rotterdammers en Schiedammers tussen de zeventien en veertig jaar oud opgepakt en afgevoerd richting Duitsland om daar dwangarbeid te verrichten in veelal beroerde omstandigheden. De Razzia van Rotterdam is een van de grootste klopjachten die het Duits Nationaalsocialistische regime heeft gehouden. Het verzetsblad Vrij Nederland reageerde dan ook geschokt, het schreef op 14 december 1944: ‘Vijftigduizend Nederlandse mannen laten zich als schapen wegvoeren en evenzoveel vrouwen zien toe hoe hun mannen en zoons weerloos naar Hitlers slachtbank worden geleid’. Het project Reis van de Razzia is gebaseerd op gefilmde getuigenissen van mannen die de razzia en de daaropvolgende reis hebben meegemaakt, om een hiaat in de geschiedschrijving te vullen en om inzicht te geven in de gebeurtenissen aan de hand van het thema "Handelingsruimte van een individu in een samenleving onder druk". Leen Hordijk Met een slof Consi-sigaretten ging Leen mee naar de tramremise van de RET. Hij had niet aangedurfd om onder te duiken vanwege represaillemaatregelen. Per schip werd Leen naar Amsterdam gebracht en vandaar naar de Van Heutzkazerne te Kampen. Op weg naar Zwolle droste Piet, een vriend van Leen. In Müllheim aan de Ruhr moest Leen zonder gereedschap stenen bikken. Later kwan hij beter terecht in een worstfabriek. De dwangarbeiders werden door de directeur getrakteerd op een diner omdat deze het Ardennenoffensief wilde vieren. Nadat de Duitsers teruggeslagen werden, ontstond een machtsvacuüm en er werd honger geleden. Na de bevrijding is Leen zijn vriendinnetje Sietske gaan ophalen in Friesland.