Johannes Christiaan Gerardus Maria van Beek

Omgekomen bij het bombardement door de Duitsers op 19 september 1944.
8 Leden van dit gezin kwamen hierbij om het leven.
Op 23-09-1944 begraven op het Sint Joris Kerkhof.

Op het portretfotootje kijkt Anny een beetje stijfjes in de lens. Op de foto van vlak na de bevrijding staat zij meer zoals haar omgeving haar kende: “een meisje zo vrij als een vogeltje in de lucht”. Maar daags na de bevrijding, de avond van de 19de september 1944, ligt haar dode lichaam tussen dat van tientallen familieleden en buurtgenoten op een brancard op het schoolplein van de Thijmstraat.

Ze dachten eerst dat het voorbodes waren voor nog meer feestelijkheden: de lichtkogels die de schemering van die dag – de 19de september 1944 – in een oranje gloed zetten. Maar in plaats daarvan wees het licht de weg voor de Duitse bommenwerpers. Doelwit was het geallieerde oorlogsmaterieel dat links en rechts van de Aalsterweg stond opgesteld. En zo werd de eerste dag in het bevrijde Eindhoven er een die eindigde in dood, pijn en verdriet. Anny was net nog gefotografeerd. Het is een foto met alleen maar lachende gezichten. Dat van Anny springt er uit. Ze draagt een oranje hoedje en ze straalt. “Anny was een vrolijke meid. Een meisje zo vrij als een vogeltje in de lucht”, zegt Eindhovenaar Ad Engbers (88). En hij kan het weten, want het laatste oorlogsjaar sliep hij alle nachten bij het gezin Van Beek aan de Biesterweg. De dagen bracht hij door op zolder in het ouderlijk huis aan de Gerarduslaan (waar hij nu nog woont). Engbers voorkwam zo dat hij werd opgepakt voor tewerkstelling in Duitsland. Anny en Chrisje en Nelly van Beek. Het zijn de drie meisjes die qua leeftijd het dichtst bij hem zaten. En daarom kan hij ze in gedachten nog uittekenen. Chrisje (20 oktober 1925) die een mooie betrekking had op de administratie bij een advocatenkantoor, Anny (27 september 1926), die op kantoor zat bij een groothandel en Nelly (21 november 1928) die nog naar school ging. Maar aan het einde van die verschrikkelijke dag waren ze allemaal dood: de drie meisjes, hun jongere zusje Tonny, de broertjes Antoon (20 september 1931) en Jantje (12 juli 1942) en hun vader en moeder.

Dit is het verhaal van de loopgraaf die een graf werd. In een veldje achter de Biesterweg was het gegraven in een U-vorm. Het bood veiligheid aan enkele tientallen mensen. Tenminste, dat dacht men. Maar die laatste keer dat het gebruikt werd, waren het de Eindhovenaren voor wie géén plek was in de loopgraaf, die overleefden. De bom viel precies in de U. En de mensen werden doodgedrukt of stikten door de kracht van het uiteengedrukte zand. Leny Tiersma is nu 77 jaar. Ze woont in een seniorencomplex in Oirschot. Zij, en met haar het hele gezin, hoorde bij degenen die werden weggestuurd bij de loopgraaf: “Hier is het vol. Ga maar thuis onder de trap zitten”, werd hun aangeraden. En dat deden ze.

Leny bleef dus leven, maar zij kent er velen die toen de dood vonden. Klasgenootjes vriendinnetjes, de bakker van de hoek en het babytje Addie. “Samen met een vriendinnetje ging ik vaak wandelen met Addie van Valen. Dat vonden we fantastisch. Het was ook zon mooi kindje met een lekkere bolle toet”, vertelt ze. Het was de vader van het gezin Heesterbeek die in de loopgraaf de baby op schoot nam. Waarschijnlijk zodat de weduwe van Valen zich over de twee broertjes kon ontfermen. “De vader heeft het overleefd”, vertelt Leny Tiersma. “Zijn hoofd kwam net boven het zand uit. Maar hij voelde wel hoe Addie in zijn handen dood ging. En hij kon niks doen want hij kon niet bewegen”. Vader Heesterbeek staat dus niet op de lijst. Maar als Leny Tiersma haar wijsvinger over de namen laat glijden stopt die even bij het adres Biesterweg 46: bij Johanna, Maria, Petronella en Catharina Heesterbeek. Zijn drie dochters en echtgenote.

Van de familie van Beek overleefden twee broertjes (Joris van 6 en Harry van 10) ternauwernood het drama in de loopgraaf. Eenmaal uit het ziekenhuis werden ze opgenomen in het gezin van Ad Engbers. En daarmee werd de verbintenis tussen de twee families nog inniger. ]oris stierf op 33-jarige leeftijd aan een hartkwaal. Harry trouwde en emigreerde naar Amerika waar hij een succesvol zakenman werd. Vorig jaar overleed hij vrij plotseling. Kort daarvoor was hij nog in Nederland. Natuurlijk ook bij het echtpaar Engbers. De herinnering aan dat bezoek ontroert Ad Engbers. Harry had zijn kleinkinderen meegenomen. „En tegen hen zei hij: this is my half brother. Dat vond ik erg mooi.”
(Bron: Corrie de Leeuw)

Bron: Herinner U de namen, Stichting 18 September.