Marokkaanse Slangenstok

In mei 1940, toen Nederland verwikkeld raakte in de strijd tegen Duitsland, kregen de Nederlandse militairen in Zeeland versterking van Franse troepen, inclusief Marokkaanse soldaten. Deze soldaten, dienend op bevel van hun sultan en hopend op onafhankelijkheid van Frankrijk. Veel van deze soldaten eindigden als krijgsgevangenen en werden naar Duitsland gestuurd voor dwangarbeid. In 1943 keerden sommige Marokkaanse dwangarbeiders terug naar Zeeland om mee te werken aan de Atlantikwall. Hun aanwezigheid, onderscheidend door lange donkere jassen, vreemde hoofddeksels, en sandalen, trok de aandacht van de lokale bevolking. Ze werden gehuisvest in kleine kampen verspreid over de regio. Een bijzonder verhaal van interactie tussen de Marokkanen en de Zeeuwse bevolking komt van Hans Tuinman uit Middelburg. In zijn jeugd woonde hij met zijn moeder dichtbij waar de Marokkanen als dwangarbeiders werkten. Zijn familie runde de winkel Lensvelt en Co in Vlissingen, waar niet verkocht voedsel naar de dwangarbeiders ging. Als dank ontvingen ze slangenstokken, handgemaakte geschenken van waardering. Hans bewaarde deze stokken, sommigen eenvoudig, anderen kunstig versierd, als herinnering aan deze tijd. Deze stokken zijn nu onderdeel van de collectie van het Bevrijdingsmuseum Zeeland. Het onverwachte vertrek van de Marokkanen in de herfst van 1944, naar kampen in Frankrijk en Duitsland, markeerde het einde van een uniek hoofdstuk in de geschiedenis van Zeeland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Deze slangenstokken vertellen een verhaal van menselijkheid, mededogen en de complexe realiteit van oorlog, bewaard als stille getuigen van de band tussen de Zeeuwse bevolking en de Marokkaanse dwangarbeiders.