Marokkaanse Slangenstok

In de meidagen van 1940 raakte Nederland in oorlog met het Duitsland van Adolf Hitler. De Nederlandse militairen in Zeeland krijgen vanaf 11 mei 1940 versterking van Franse troepen, die over zee en via Belgie naar Zeeland optrokken. Onder de Franse troepen waren Marokkaanse soldaten die in de Zeeuwse klei hun beste beentje voorzetten. Dat kwam zo: De Marokkanen waren op bevel van de sultan van Marokko in dienst getreden van het Franse leger. De sultan hoopte hiermee de onafhankelijkheid van Frankrijk te bedingen. Helaas waren ook de Fransen niet opgewassen tegen het Duitse leger. Een groot gedeelte van de soldaten werd krijgsgevangen gemaakt en met bietentreinen en schepen werden zij naar Duitsland gestuurd voor dwangarbeid en opsluiting in krijgsgevangenkampen. Dwangarbeider en dagelijks leven In 1943 kwam een deel van de Marokkanen terug in Zeeland om als dwangarbeider te helpen met de bouw van een verdedigingslinie (de Atlantikwall) langs de kust. De inwoners van Zeeland keken hun ogen uit naar die vreemde mannen, gehuld in lange donkere jassen, met vreemde hoofddeksels en sandalen. De Marokkanen worden ondergebracht in kleine kampen o.a. in Middelburg, Borssele, Domburg, Aagtekerke en Koudekerke. De inwoners van Zeeland hebben medelijden met de vreemdelingen, die ver van huis zijn opgesloten achter prikkeldraad. Hans Tuinman uit Middelburg vertelde in maart 2005 aan de provinciale Zeeuwse Courant dat hij destijds (in 1943, Hans was tien jaar oud) met zijn moeder in de binnenstad van Vlissingen woonde. De familie Tuinman had een winkel in Vlissingen, Lensvelt en Co. Het niet verkochte voedsel ging naar de dwangarbeiders. Als dank voor het eten kregen ze regelmatig een slangenstok. "Soms kreeg je die meteen, maar op andere dagen kreeg je die de volgende ochtend. Dan kwamen ze op weg naar het werk langs ons huis aan de Nieuwendijk en dan werd zo´n stok door de deur naar binnen gegooid. " Niet alle stokken waren even mooi versierd. "De één was er natuurlijk beter in dan de ander. Maar de mooiste heb ik bewaard ". Het Bevrijdingsmuseum heeft meerdere stokken van Hans Tuinman in de collectie, hij heeft deze tot zijn overlijden altijd bewaard als herinnering. Vertrek Maar even onverwachts als ze zijn gekomen vertrekken de Marokkanen weer, in het najaar van 1944. Ze worden overgebracht naar kampen in Frankrijk en Duitsland.