Getuigen Verhalen, Het Molukse perspectief in oorlogstijd, interview 47

Geïnterviewde 47 is in 1911 geboren in Tuhaha (Saparua). Als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, woont zij met haar man, een sergeant van het KNIL, en haar kinderen in Malang. Het gezin wordt geïnterneerd door de Japanners, in het kamp Sumber Waras in Lawang. Op verdenking dat zij mensen schuil houdt, wordt zij verhoord door Japanners. Het verhoor door Japanners staat, wat geweld en wreedheid betreft, in geen vergelijking tot de verhoormethode van de Javaanse helpers. Zij wordt geslagen met een houten stok. Tijdens deze periode krijgt zij slechts smaakloze pap te eten. Als zij om zout vraagt, krijgt zij zout in haar mond en op haar wonden gestrooid. Na de Japanse capitulatie verneemt zij dat haar man is overleden in Rabaul (Oost-Irian, Papua New Guinea) en zij vertrekt met haar gezin op de boot naar Ambon. Daar vindt zij werk als onderwijzeres op een meisjesschool. Tijdens de RMS-oorlog in 1950 heeft zij het moeilijk omdat er in Ambon-stad uiterst moeilijk was om aan eten te komen. De prijzen stegen enorm. Zij stuurt haar zoon naar een dorp. Verder weet zij zich niet zo veel meer van de gebeurtenissen te herinneren, dan dat het een idiote tijd was. Geïnterviewde blijft in het onderwijs werkzaam tot aan haar pensioen in 1961. Zij blijft in Ambon wonen tot 1999. De burgeroorlog breekt uit in Ambon en zij vertrekt dan met haar zoon (geïnterviewde nr. 46) en kinderen naar Jakarta.