Milly Bernardine Stanfield

Milly Stanfield, geboren als Milly Steinfeld, was een dochter van Ernestine Anna Pollak (1870-1960) en Emil Ludwig Steinfeld (1862-1928). Emil was een zoon van Emanuel Steinfeld (1830-1874) en Carolina Helene Stern (1839-1903), een tante van Otto's moeder, Alice Frank-Stern. Milly's vader was dus een neef van Alice en Milly derhalve een achternicht van Otto. Hermann Pollak, Milly’s grootvader aan moederskant, was geboren in Brünn, het huidige Brno, in wat toen nog Oostenrijks Bohemen was. Op jonge leeftijd verhuisde hij met zijn familie naar Wenen. Wegens betrokkenheid bij de Weense Oktoberopstand van 1848 ontvluchtte hij Oostenrijk en kwam via Parijs uiteindelijk in Engeland terecht, waar hij leiding gaf aan het kantoor van een internationaal scheepvaartbedrijf in Londen. Hij trouwde met Emilie Dondorf uit Frankfurt en samen kregen zij vier kinderen, onder wie Ernestine, de moeder van Milly. Emanuel Steinfeld en Carolina (Lina) Helene Stern kregen twee kinderen, Paul Emanuel en Emil Ludwig, de vader van Milly. Emil verhuisde op 18-jarige leeftijd naar Engeland om daar zijn geluk te zoeken, trouwde met Ernestine Pollak en kreeg met haar een dochter, Milly, die op 20 juli 1899 werd geboren. In haar memoires Looking back at ninety schrijft Milly over haar onbezorgde en gelukkige jeugd, hoe zij al op jonge leeftijd pianolessen kreeg, maar de piano al snel verruilde voor de cello. Ook haalt zij herinnerinen op aan bezoeken van en aan familieleden die woonachtig waren op het Europese continent, zoals de famlilie Frank uit Frankfurt an Main. Een van haar levendigste herinneringen was aan een jonge Otto Frank die op de cello een gavotte ten gehore bracht. Op 29 juli 1914, een dag nadat Oostenrijk de oorlog had verklaard aan Servië, reisde het gezin Steinfeld vanuit Londen naar Frankfurt. Toen zij door hun familieleden werden afgehaald van het station verklaarden die hen voor gek, om te gaan reizen terwijl de Elzas praktisch belegerd werd. Ook de familie uit Parijs - Léon Frank, zijn vrouw Nanette en hun drie zonen - kwam naar Frankfurt. Die maakte zich grote zorgen, ervan overtuigd dat er oorlog zou komen. Ze hadden twee zoons in de dienstplichtige leeftijd en waren bevreesd dat de ene neef tegen de andere zou moeten vechten. Op advies van het Britse consultaat keerden de Steinfelds toch maar snel terug naar Londen voordat Engeland op 4 augutus 1914 Duitsland de oorlog zou verklaren en de Eerste Wereldoorlog in alle hevigheid losbarstte. In 1915 begon Milly haar studie aan de Royal Academy of Music, om in juli 1918 af te studeren. Om de verbondenheid met hun nieuwe vaderland te bewijzen, besloot de familie tijdens de oorlog hun Duits-klinkende achternaam Steinfeld te wijzigen in het Engels-klinkende Stanfield. In de jaren twintig en dertig was Milly getuige van hoe de opkomst van de nazi's het leven van haar familieleden op het continent begon te raken en dat sommige van hen besloten om uit te wijken naar Engeland, Zwitserland en Nederland. Begin mei 1937 bezocht Milly de familie Frank in Amsterdam om op tijd weer terug te keren naar Londen voor de kroning van koning George VI op 12 mei 1937. Er bevindt zich een fotoboek in de collectie van de Anne Frank Stichting, met daarin familiefoto's van de Britse prinsessen Elizabeth en Margaret Windsor met hun honden. Het boek is vermoedelijk door Milly aan de familie Frank cadeau gegeven of opgestuurd, samen met twee ansichtkaarten van de prinsessen Elizabeth en Margaret. Anne verzamelde plaatjes en plakte de twee ansichtkaarten op de muur van haar kamer in het Achterhuis, waar ze nog steeds te zien zijn. Na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog schreef Milly aan Otto of het misschien niet veiliger was om Margot en Anne naar Engeland te sturen en ze daar te laten blijven tot de oorlog voorbij zou zijn, maar Otto antwoordde dat hij en zijn vrouw een scheiding van hun kinderen niet konden verdragen. Milly zou de meisjes en hun moeder nooit meer zien. Toen Otto Frank onderweg was van Auschwitz naar Amsterdam schreef hij Milly op 18 maart 1945 vanuit Katowice. Ze bleven tot aan zijn dood corresponderen. Daarna zette Milly de correspondentie voort met Otto’s weduwe Fritzi. Milly speelde niet alleen de cello, ze gaf ook muziekles en schreef voor Strad Magazine en andere muziektijdschriften. De artikelen die ze daarin publiceerde vormden de basis voor haar boek The intermediate cellist (1973). Daarnaast werkte ze als secretaresse van de bekende cellist Pablo Casals, schreef ze mee aan Cello Playing of Today (1957) van Maurice Eisenberg en was ze medeoprichter van The International Cello Centre in Londen. Ze verhuisde in 1967 naar de VS om in de buurt te zijn van haar 'adoptive family': Paula en Maurice Eisenberg en hun kinderen. In 1972 verkreeg ze de Amerikaanse nationaliteit. Bron persoonsgegevens.

Bron: https://research.annefrank.org/nl/personen/709ad737-0368-474c-bd94-ec88c3f2e30b/