Andreas Johannes van den Broek

Ook bekend als: Andreas van den Broek

Andreas wordt geboren op 15 juni 1917 in Eindhoven als zoon van Kees van den Broek en Anna Batuwzer. Hij tekent voor militaire dienst bij het KNIL en vertrekt naar Nederlands-Indië. Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Vanwege zijn natuurlijke oliebronnen en geostrategische ligging is de verovering van de Nederlandse kolonie voor de Japanners een van de belangrijkste doelen geworden om Oost-Azië te kunnen overheersen. Tegen deze achtergrond wordt Andreas als soldaat van de depottroepen in Bandoeng ingezet bij de verdediging van de kolonie. Na een veldtocht van drie maanden hebben de Japanners de belangrijkste strategische punten in de archipel veroverd. Het KNIL, slecht voorbereid en uitgerust en ernstig gehinderd door besluiteloosheid aan de top, biedt nog heftige tegenstand, maar is niet opgewassen tegen de superieure Japanse vuurkracht. Op 8 maart 1942 wordt het KNIL in Bandoeng gedwongen tot overgave. Diezelfde dag wordt ook Andreas in Tasikmalaja krijgsgevangen genomen en samen met duizenden andere Nederlandse militairen afgevoerd naar de kampen. Hij komt uiteindelijk terecht in een van de kampen van Tjimahi bij Bandoeng, tot voor kort de garnizoensstad van het KNIL. In de Japanse kampen staan de krijgsgevangenen bloot aan de meest uiteenlopende ontberingen en stelselmatige mishandeling. Ze worden gedwongen tot zwaar, uitputtend werk ten behoeve van de Japanse krijgsverrichtingen, maar ontvangen nauwelijks afdoende voeding, medicijnen en kleding. Huisvesting in de kampen is erbarmelijk slecht, zodat besmettelijke en tropische ziekten zich snel kunnen verspreiden. In hun verzwakte toestand lopen de gevangenen niet alleen groot risico ernstige ongelukken te maken, maar ze worden ook afgeranseld door de bewakers als zij vinden dat het werk niet hard genoeg opschiet. Onder deze omstandigheden vinden duizenden militairen in de kampen de dood. Ook voor Andreas worden de ontberingen uiteindelijk te veel. Hij wordt ziek afgevoerd en bezwijkt uiteindelijk op 20 februari 1943 aan de gevolgen van een fatale bloeduitstorting in de neuskeelholte. Hij is 25 jaar geworden en vindt zijn laatste rustplaats op het Nederlands ereveld Leuwigajah in Cimahi.

Bron: Brabantse Gesneuvelden