Leo Adrianus van Spaendonk

Ook bekend als: Leo

Leo wordt geboren op 18 januari 1927 in Tilburg. Opgeroepen voor de dienstplicht komt hij in 1947 op bij de Koninklijke Landmacht in Maastricht en wordt als soldaat ingedeeld bij het 5-6 Regiment Infanterie. Wegens het losgebarsten revolutionaire geweld van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd wordt Leo voor de vervulling van zijn dienstverband naar Nederlands-Indië gezonden om er bij te dragen aan het herstel van de rust en het Nederlandse gezag. Eind januari 1948 vertrekt hij met de Nieuw Holland naar de Oost, waar hij na een zeereis van ruim een maand debarkeert in Semarang op Java. Vanuit Semarang wordt Leo met zijn bataljon overgebracht naar Pekalongan en begin mei gelegerd op verschillende posten in het binnenland, waar patrouilles en zuiveringsacties worden gehouden om het gebied veilig te stellen tegen infiltraties van revolutionairen. Op 19 december 1948 wordt na het mislukken van onderhandelingen tussen Batavia, Den Haag en de republikeinse regering in Djokjakarta de Tweede Politionele Actie gelanceerd. Ook deze zou slechts enkele weken, tot 5 januari 1949, duren. Doel van de Actie is niets minder de inname van de republikeinse hoofdstad de arrestatie van de regeringsleiders, in de verwachting dat dit de strijdvaardigheid van de opstandelingen zal breken. Leo’s bataljon is belast met de inname van de stad Solo (Soerakarta), een strategische basis voor de revolutionaire strijdmacht. Solo wordt in de loop van de eerste dagen van de Actie ingenomen, maar tijdens deze gevechten raakt Leo dodelijk gewond. Hij overlijdt in die stad op 26 december 1948. Leo is 21 jaar geworden en vindt zijn laatste rustplaats op het Nederlands ereveld Candi in Semarang. Net als de Eerste Politionele Actie lijkt de tweede aanvankelijk een succes. De republikeinse hoofdstad is ingenomen en de regering daar in gevangenschap afgevoerd. Maar net als na de eerste Actie wordt vanuit het buitenland (in het bijzonder de Verenigde Staten en Australië) woedend gereageerd op Nederland. Onder oplopende internationale druk worden de belangrijkste overwinningen weer ongedaan gemaakt; de Republiek wordt hersteld en de vrijgelaten regeringsleiders wordt het toegestaan terug te keren naar Djokjakarta. Ondertussen kunnen de uitgeputte en onderbemande Nederlandse militairen onmogelijk de rust bewaren in de nieuw veroverde gebieden. De guerrillastrijd tegen de Nederlanders laait in deze laatste fase van de onafhankelijkheidsstrijd in volle hevigheid op, totdat later dat jaar een definitief bestand overeen is gekomen.

Bron: Brabantse Gesneuvelden