Max Wilhelm Sprenger

SPRENGER (Max Wilhelm, alias “Broeder Frans”), geboren te Rotterdam op 23 juni 1925. Hij woont met het ouderlijk gezin in de Rotterdamse wijk Middelland, op het adres Schietbaanlaan 3b. Wanneer op 11 november 1944 daar de razzia plaatsvindt is Max 19 jaar oud. Hij werkt bij een effectenkantoor. Max wordt gegrepen door het geloof en in de zomer van 1944 is het zijn bedoeling om in september in te treden in een klooster te Zundert. Dat wordt verhinderd door de opmars van de geallieerden en Dolle Dinsdag, waardoor het niet meer mogelijk is naar Brabant te reizen. Max gaat assisteren bij een luchtbeschermingsgroep. Bij de razzia ziet Max geen mogelijkheden om onder te duiken. Hij denkt ergens aan versterking van militaire objecten te moeten werken, zoals hij dat ook eens moest doen in Hoek van Holland. Hij ziet een vriend bepakt en bezakt op weg gaan en sluit zich bij hem aan. De twee vrienden moeten naar het in aanbouw zijnde belastinggebouw. Daar komen zij nog meer bekenden tegen. Met hen vormen zij een groepje dat zo lang mogelijk bij elkaar probeert te blijven. Langs de Coolhaven en de Schie moeten de mannen lopend naar Delft, waar ze in een lokaal terecht komen waar het licht het niet doet en zij op de tast een plekje moeten vinden. Nadat ze stamppot hebben gekregen worden ze ’s avonds met een volle goederentrein weggevoerd. Via Leiden naar Hilversum, waar de trein lang stilstaat en de mannen steun krijgen van de bevolking en het Rode Kruis. Vanuit de wagon zien de mannen een gebombardeerd Duitsland dat op zijn laatste benen loopt. In Wuppertal worden de mannen geregistreerd en Max wordt met 15 lotgenoten naar Opladen gebracht. Daar moet hij werken op Bauzug 807, een mobiele reparatietrein waarin ook gewoond kan worden. Met de reparatietrein trekt Max door een groot deel van Duitsland om het spoor te herstellen. Voor een kantoorjongen als Max is het leggen van spoorbielzen en rails zwaar werk. Hij krijgt een zware dwarsligger op zijn teen, die gezwollen en blauw wordt, maar hulp wordt niet toegestaan. Na enige tijd vertrekt Max met de Bauzug naar het zwaar gebombardeerde Hagen en vervolgens naar Ehrang bij Trier. Bij Koblenz wordt de trein beschoten, maar de mannen blijven, schuilend in een kleine tunnel, ongedeerd. Met een groepje ontvlucht Max de Bauzug en vertrekt naar Osnabrück, waar de groep zich op aanraden van andere Nederlanders meldt bij het politiebureau en niet probeert te vluchten. Desondanks worden de mannen opgesloten en wanneer ze op 21 januari 1945 de cel moeten verlaten, worden Max en zijn vier maten kaalgeschoren, hevig verzet ten spijt. De volgende ochtend worden de vijf mannen vrijgelaten, na betaling van vijf Mark aan verblijfkosten. Via het arbeidsbureau worden de mannen aan het werk gesteld bij het Stadtbauamt (gemeentewerken), om bomen te rooien in een naburig bos. Door zijn kapotte schoenen loopt Max iedere dag met natte voeten in de sneeuw of de regen. Hij loopt daardoor een dusdanig ernstige pleuritis op, dat hij op 14 februari 1945 moet worden opgenomen in het ziekenhuis. Het katholieke ziekenhuis van Osnabrück is vanwege bomschade verplaatst naar verschillende locaties in het nabijgelegen Iburg. Ondanks dat Max zwaar ziek is, vindt hij het een feest om weer eens in een fatsoenlijk bed te liggen, tussen helderwitte lakens. In het ziekenhuis wordt een droge pleuris vastgesteld, minder ernstig dan een natte pleuris. Wanneer hij een beetje opgeknapt is, gaat hij wandelen. Met een opgelapte winterjas, een kaal hoofd en een mager gezicht, voelt Max zich als een landloper. Op 8 maart 1945 is Max voldoende hersteld en wordt hij uit het ziekenhuis ontslagen. Na weer een periode gewerkt te hebben, ontsnapt Max met een kleine groep en begint door Duitsland te zwerven, op weg naar huis. Op een zekere dag komt hij een paar Canadezen tegen en dan komt hij erachter dat hij in bevrijd gebied is. Na een lange tocht komt Max in Rotterdam aan, waar hij zijn plannen om het klooster in te gaan onmiddellijk weer oppakt. Na een paar maanden treedt hij in bij het trappistenklooster in Zundert en gaat hij verder door het leven als “Broeder Frans”. Hij overlijdt op 6 februari 2020 in Klein Zundert, 94 jaar oud

Bron: Stadsarchief Rotterdam