Watte Nauta

Op 15 januari 1943 werd de twee jaar oude Nico Velleman (alias Piet) bij de familie Nauta in Sneek gebracht. - De boerderij van Watte en Uilkje en hun drie kleine kinderen lag midden in het land en was onbereikbaar met de auto. Het zou een ideale schuilplaats zijn geweest, ware het niet dat Duitsers een kilometer ervandaan een observatiepost hadden ingericht. Er kwamen vaak mensen melk kopen op de boerderij. Sommigen zeiden dat 'Piet' op zijn moeder leek, maar anderen vonden zijn aanwezigheid verdacht. Daarom moesten de Nauta's extra op hun qui-vive zijn. - Nico's ouders drongen erop aan om mee te betalen voor hun kind. Zij konden dat doen omdat de werkgever van de heer Velleman zijn salaris doorbetaalde in de oorlog. Een verzetsgroep onder leiding van de heer Lever verschafte rantsoenkaarten, geld en andere benodigdheden. - Op een keer, toen de Duitsers een huiszoeking deden en letterlijk alles overhoop haalden, zat Nico in de keuken te spelen. Er stond een Duitse soldaat bij elke deur. Een van hen keek naar Nico en merkte op: 'Die zal zijn vader op de boerderij opvolgen.'Uilkje glimlachte bevestigend. - Wanneer de Nauta's gewaarschuwd werden dat zij 'bezoek' kregen, verlieten Watte en drie van de vier niet-joodse vluchtelingen die regelmatig op de boerderij onderdoken, het erf met een paard en wagen, alsof ze op het land gingen werken. Zodra de kust vrij was, hing Uilkje een witte doek buiten achter het huis. Op een avond in februari 1945 ontvingen Watte en Uilkje een boodschap dat iedereen moest vertrekken, maar niet in de richting van Sneek. Het had streng gevroren, en daarna gedooid, zodat er een laagje ijs op de landerijen lag. De niet-joodse vluchtelingen namen de benen in verschillende richtingen, en de Duitsers en hun bloedhonden raakten het spoor bijster vanwege de conditie van het land. In de tussentijd nam Uilkje Nico achter op de fiets mee, drieënhalve kilometer in het donker over de gladde wegen. Uiteindelijk kwam ze nat en koud aan op een ander onderduikadres, waar ze Nico moest achterlaten. Nico, die toen vier was, riep wanhopig: 'Mam, niet weggaan,'maar het was de enige manier om hem te redden. -Op 31 mei 1988 werden Watte Nauta en zijn vrouw Uilkje Nauta-Wind door Yad Vashem erkend als Rechtvaardigen onder de Volkeren.

Bron: Een Laatste Saluut