Antoon Martinus Lenssen

Ook bekend als: Antoon

Antoon wordt geboren op 12 december 1916 in Maashees als jongste van de zeven kinderen van Johan Lenssen en Francisca Franssen. In Maashees houden zij een café met beugelbaan. In juli 1936 komt Antoon op als dienstplichtige bij de Koninklijke Landmacht en gaat begin maart 1937 een verbintenis aan als ziekendrager voor ‘Overzeese Militaire dienst’. Eind juli van dat jaar vertrekt hij vanuit Rotterdam naar Nederlands-Indië en wordt daar na een kort verblijf in Batavia gelegerd in de kazerne te Magelang, in Midden-Java. Op 8 december 1941, een dag na de aanval op Pearl Harbor, verklaart de Nederlandse regering vanuit Londen Japan de oorlog. De Japanners grijpen dit aan om Nederlands-Indië direct binnen te vallen. Vanwege zijn geostrategische ligging en de natuurlijke oliebronnen is de verovering van de Nederlandse kolonie voor de Japanners een van de belangrijkste doelen geworden om Oost-Azië te kunnen overheersen. Na een veldtocht van drie maanden hebben de Japanners de belangrijkste strategische punten in de archipel ingenomen. Het KNIL biedt nog felle tegenstand, maar is slecht voorbereid en wordt gehinderd door besluiteloosheid aan de top. Uiteindelijk leggen de verdedigers van de kolonie het af tegen de superieure Japanse vuurkracht. Op 8 maart 1942 wordt het KNIL in Bandoeng op Java tot overgave gedwongen. Antoon wordt diezelfde dag in Nadienang krijgsgevangen genomen en samen met duizenden andere Nederlandse militairen afgevoerd naar de Javaanse kampen. Vervolgens wordt hij naar het vasteland van Zuidoost-Azië getransporteerd, waar hij als dwangarbeider wordt ingezet bij de aanleg van de Birma-spoorlijn. Daar komt hij in januari 1944 aan in het Thaise kamp Wang Yai op 125 kilometer van het Thaise begin van de lijn in Non Pladuk. Voor het einde van het jaar is hij overgeplaatst naar het grote werkkamp van Wampo, op 114 kilometer van Non Pladuk. Hier werken de gevangenen aan de bouw van een groot viaduct tegen de berghelling en wordt een weg aangelegd in de richting van de Birmese kustplaats Tavoy. Aanvankelijk zijn de leefomstandigheden in Wampo vergeleken met de andere kampen redelijk te noemen. Er kan soms varkensvlees gegeten worden en op de verjaardag van de keizer zijn er extra rantsoenen. Tegen de tijd dat Antoon wordt binnengebracht, is de voedselvoorziening echter ernstig verslechterd en raken de gevangenen snel verzwakt. In deze omstandigheden kunnen ziekten als dysenterie en malaria snel om zich heen grijpen en veel slachtoffers maken. Onderwijl staan de gevangenen bloot aan allerlei mishandelingen van de bewaking en lopen ze in hun verzwakte toestand het gevaar ernstige ongelukken te maken. De Nederlandse gevangenen voelen zich bovendien van de buitenwereld afgesneden; in tegenstelling tot de Engelse gevangenen ontvangen ze geen post van familie. Ook voor Antoon worden de ontberingen uiteindelijk te veel. In april 1945 wordt hij met zeer gevaarlijke hersenmalaria binnengebracht in het ziekenhospitaal van Wampo. Door ontoereikende medische zorg bezwijkt hij aan de ziekte op 26 april 1945. Antoon is 28 jaar geworden en vindt zijn laatste rustplaats op de oorlogsbegraafplaats van Chungkai in Thailand.

Bron: Brabantse Gesneuvelden