Uitg. met medew. van de Stichting ICODO, Informatie- en Coördinatie Orgaan Dienstverlening Oorlogsgetroffenen, Utrecht. 112 p. ; 20 cm.

Archief 864: Polak, B.S. 3. Commissies en werkgroepen voor beleid en wetgeving betreffende oorlogsslachtoffers 3.1. Commissie voor vereenvoudiging en coördinatie van de wetten voor oorlogsgetroffenen (commissie Van Dijke) 24- 30 Stukken voortkomend uit de adviezen van de commissie Van Dijke, het regeringsstandpunt daarover en de daaruit volgende wetsvoorstellen

Archief 864: Polak, B.S. 2. Belangengroeperingen voor oorlogsslachtoffers 2.3. Stichting Onderzoek Psychische Oorlogsgevolgen (SOPO)

Geïnterviewde vertelt hoe ze op twaalfjarige leeftijd vanuit een bioscoop werd ontvoerd en daarna op diverse locaties in schuren in bossen werd misbruikt door de Japanners, verstoken van goed voedsel, kleding en wasgelegenheid. Mensonterende omstandigheden.

Geïnterviewde vertelt dat ze uit haar dorp weggehaald werd door de Japanners. Ze vertelt over de slechte leefomstandigheden. Tijdens ziekte werd ze in huis genomen door een Japanse arts, met wie ze een tijd samenleefde. Haar twee zussen werden ook ontvoerd.

Eind jaren tachtig nam Dik de Boef deel aan de zogeheten Penthotal-sessies van professor J. Bastiaans. De "methode Bastiaans", het behandelen van volwassenen met oorlogstrauma's met LSD of penthotal, moest patiënten hun (oorlogs)verleden laten herbeleven.

Geïnterviewde vertelt hoe ze misleid werd om in Borneo in een bordeel als troostmeisje te werken. Verder spreekt ze over verschillende Japanse soldaten, het systeem van toegangskaartjes, het feit dat Japan nog geen excuses heeft aangeboden of compensatie heeft verleend. Ook zingt ze een Japans liedje.

De geïnterviewde vertelt dat ze door de Japanners gevraagd werd mee te gaan naar de kazerne. In tegenstelling tot haar vriendinnen, die bang waren, ging ze mee. Op de kazerne leerde ze onder andere de Odori-dans. Ze moest zich kleden als een Japanse en voor de Japanners zingen en dansen. De Japanners genoten daarvan. Ook werd ze verkracht.

Geïnterviewde vertelt hoe ze aan het spelen was toen ze ontvoerd werd door de Japanners. Ze werd meegenomen en verkracht. Dit duurde twee maanden en daarna wist ze te ontsnappen. Haar lichaam was echter al kapot gemaakt. Ze vertelt dat ze eruit zag als een aapje toen ze thuiskwam, ondervoed, haren niet meer gekamd. Ook bij haar was de schaamte groot en ze hoopt op compensatie.

Bloemlezing uit de ziektegeschiedenissen van patienten, die in de een of andere vorm aan een oorlogstrauma lijden, in enigszins verkorte vorm reeds gepubliceerd in N.R.C.-Handelsblad. 19 p. : ill. ; 30 cm.

Oral history interview met een vrouw (1940) uit een middenklasse gezin, waarvan zowel de (Duitse) moeder als NSB-lid en vader als Waffen-SS’er geïnterneerd worden. DNS03 heeft de internering van haarzelf, haar broertjes en beide ouders jarenlang als een film aan haar voorbij zien trekken, omdat haar moeder steeds weer vertelt over het leed dat ze meegemaakt hebben. Het levend houden van deze herinneringen heeft volgens DNS03 de rest van haar verdere leven bepaald. De geïnterviewde is jarenlang bevriend geweest met de interviewer en ze hebben in dezelfde straat gewoond. De aanleiding voor dit interview is het Aletta project om levensverhalen van vrouwen vast te leggen van wie de ouders tijdens WO II de kant van de bezetter kozen en zelf geïnterneerd en/of in kindertehuizen en/of in pleeggezinnen ondergebracht werden tijdens de internering van hun ouder(s).

Oral history interview met een vrouw (1928) uit een arm Nederlands-Hervormd gezin, waarvan beide ouders in de jaren dertig NSB-lid worden. Tijdens de oorlog meldt de vader zich bij de Waffen-SS. DNS05 wordt lid van de Jeugdstorm. In 1943 vertrekt ze voor de Germaanse Landdienst naar Polen. Op Dolle Dinsdag vlucht ze met haar hoogzwangere moeder en broertjes en zusjes naar Duitsland. Halverwege de reis bevalt moeder van haar zevende kind. DNS05 reist met haar broertjes en zusjes door naar Osnabrück. Vervolgens moet ze op de vlucht voor de Russen tot ze wordt bevrijd door de Engelsen. Ze wordt intussen geconfronteerd met stromen vrijgelatenen uit de (concentratie)kampen. Terug in Nederland wordt ze in een kindertehuis in Noordwijk ondergebracht. Na de vrijlating van haar moeder volgt ze een deel van een psychiatrische verpleegstersopleiding, maar ze wordt overspannen. Pas als haar kinderen volwassen zijn, krijg ze haar zelfvertrouwen terug. De aanleiding voor dit interview is het Aletta project om levensverhalen van vrouwen vast te leggen van wie de ouders tijdens WO II de kant van de bezetter kozen en zelf geïnterneerd en/of in kindertehuizen en/of in pleeggezinnen ondergebracht werden tijdens de internering van hun ouder(s).

Geïnterviewde vertelt hoe ze op dertienjarige leeftijd werd misbruikt door Japanners in een bordeel, evenals haar twee oudere zusjes, die aan hun verwondingen uiteindelijk overleden zijn. Uit angst voor de Japanners konden hun ouders hen niet beschermen.

Voordat de Japanners binnenvielen, verkocht de geïnterviewde o.a. watersla in een tentje. Toen de Japanners er waren, vroegen ze haar of ze voor hen wilde koken en hun kleren wilde wassen. Ze werd meegenomen, maar ze hebben haar misleid. Stelselmatig werd ze door hen verkracht.

Geïnterviewde vertelt dat zij op haar twaalfde is verkracht door een Japanse militair tijdens de Japanse bezetting. Hierdoor kan ze geen kinderen meer krijgen. Ze vertelt over haar echtgenoten en vertelt dat haar derde echtgenoot van haar gescheiden is omdat hij haar een ‘afdankertje’ van de Japanners vond.

Geïnterviewde vertelt hoe ze als jong meisje met een groep andere meisjes door Japanners (en met hen samenwerkende Indonesiërs) uit het dorp meegenomen werd om ergens buiten, ver van het dorp, verkracht te worden door verschillende mannen. Daarna wist zij, door zich listig te verstoppen, aan hun wreedheden te ontkomen. De Japanse militairen zochten regelmatig de dorpen af voor meisjes.

Geïnterviewde vertelt dat ze 14 jaar oud was toen de Japanners haar dorp binnen vielen en haar meenamen om te werken. Wat voor werk bedoeld werd, wist ze niet. Ze hoefde maar met één militair gemeenschap te hebben. De anderen kon ze weigeren omdat ze beschermd werd door een Javaanse bewaker. Ze vertelt tevens over de beloofde compensatie die ze nog steeds niet heeft ontvangen.

http://webservices.picturae.com/mediabank/media/4a412951-7912-7011-8614-2d2640de36a3/downloadoriginal/bf221b8d-2458-a03f-68d0-d5dcdd68d812?apiKey=42b3eb56-1cf6-11ea-88d7-60f81db16c0e

Oral history interview met een vrouw (1928) uit een welvarend Haags middenstandsgezin. Beide ouders zijn lid van de NSB en haar vader gaat later bij de WA. Haar ouders zijn na 1945 veroordeeld wegens het oppakken van een Joodse man. DNS02, lid van de Jeugdstorm, weet zich als ongewenst kind overal voor af te sluiten totdat zij zich tijdens de tweede feministische golf bewust wordt van wat er in de oorlog is gebeurd. DNS02 is actief binnen de tweede golf en de Werkgroep Herkenning. Ze is getrouwd met een ex-SS’er en bewaart het familiegeheim van haar echtgenoot, totdat de oudste zoon op 16-jarige leeftijd foto’s van het IJzeren Kruis vindt. Er vindt een echtscheiding plaats na 25 jaar. De kinderen zijn psychisch erfelijk belast. Een kind pleegt zelfmoord, de ander probeert het, de volgende wil zijn moeder niet meer zien, omdat hij daardoor steeds geconfronteerd wordt met het verleden. De aanleiding voor dit interview is het Aletta project om levensverhalen van vrouwen vast te leggen van wie de ouders tijdens WO II de kant van de bezetter kozen en zelf geïnterneerd en/of in kindertehuizen en/of in pleeggezinnen ondergebracht werden tijdens de internering van hun ouder(s).

In 1942 werd begonnen met de bouw van Konzentrationslager Herzogenbusch, zoals Kamp Vught officieel heette. Kamp Vught was tijdens de Tweede Wereldoorlog het enige SS-concentratiekamp ten westen van de Duitse rijksgrens. Toen de eerste uitgehongerde en afgebeulde gevangenen in januari 1943 uit kamp Amersfoort aankwamen, was Vught nog niet gereed. De gevangenen moesten het kamp zelf afbouwen. De miserabele omstandigheden kostten in de eerste maanden al enige honderden mensen het leven. In totaal werden ruim 31.000 mensen tussen januari 1943 en september 1944 korte of langere tijd opgesloten in het kamp. Behalve 12.000 Joden zaten in Vught ook politieke gevangenen, verzetsstrijders, Jehovah's Getuigen, studenten, zwarthandelaren en illegale slachters, criminelen en gijzelaars. Van hen vonden meer dan 750 kinderen, vrouwen en mannen in het kamp de dood door honger, ziekte en mishandeling. Vanaf de eerste werkzaamheden voor de bouw van het kamp, medio 1942, tot aan de ontruiming van het kamp in september 1944, zijn uiteenlopende groepen arbeiders betrokken geweest bij dit kamp. Daarnaast werden omwonenden van het ene op het andere moment geconfronteerd met een instrument van vervolging en terreur. Menigeen werd geraakt door het lot van de gevangenen, probeerde te helpen, maar belandde uiteindelijk zelf achter het prikkeldraad. De verhalen van de omwonenden zijn nog maar in zeer beperkte mate tot de geschiedschrijving doorgedrongen. Evenmin is voldoende aandacht besteed aan de 'vrijwillige' arbeid door de burger-arbeiders. In het kader van dit oral history-project zijn tien getuigenissen van Nederlandse burger-arbeiders en omwonenden vastgelegd. Aandacht voor deze vrijwel vergeten groepen betekent ook een interessante inkijk in het gedrag en de dilemma’s waarvoor zij kwamen te staan, de keuzes die werden gemaakt en de consequenties daarvan. Deze groepen ‘omstanders’ krijgen door middel van de interviews een scherper profiel. Geïnterviewde 02 is een dochter van een timmerman. Zij is zelf niet in het kamp geweest, maar vertelt over de invloed die het kamp had op haar vader, die er timmerman was. De overige geïnterviewden zijn mannen die in het kamp geweest zijn, soms om te werken, soms mee met een voerman in schoolvakanties. De interviews zijn op aanvraag beschikbaar.

Over de ouders van de auteur, hun verzet, vlucht naar Frankrijk, arrestaties, ontsnappingen en onderduik tijdens de Duitse bezetting, en over hun na-oorlogse oorlogstrauma. Eerste druk. 225 pagina's : illustraties ; 23 cm

Bevat ook krantenknipsels over oorlogstrauma's